Η Γλώσσα στα Σέρρας - Βιβλία του Νίκου Λ. Πασχαλούδη

Πρώτον, γνωστοποιεί τις διαφορές και τις ομοιότητες της διαλέκτου της πόλης των Σερρών, αλλά και αυτής της Βισαλτίας, από τις άλλες βόρειες διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας.

Δεύτερον, συμπληρώνει την καταγραφή του Νατάλη Πέτροβιτς και με τις αναφορές στην προέλευση των λημμάτων, που ανατρέχουν στην αρχαία ελληνική γλώσσα, όπως αυτήν του Ομήρου, και δίνει απάντηση σε όσους διαστρεβλώνουν κατά καιρούς την αλήθεια, μιλώντας ή γράφοντας για τη γλώσσα στα Σέρρας και την περιοχή τους, παραχαράσσοντας την ιστορία μας, αφού η γλώσσα είναι το κυριότερο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας ενός λαού.[1]

α) Επειδή είδε το φως της δημοσιότητας κείμενο με την άποψη ότι «στην περιοχή των Σερρών, μετά την απελευθέρωση, μόνο τα Νταρνακοχώρια ήταν ελληνόφωνα», δόθηκε το 2007 από την πλευρά του συγγραφέα η δέουσα απάντηση, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Χοροστάσι». Ήταν στηριγμένη στην ερμηνεία και στην προέλευση λημμάτων της διαλέκτου της Βισαλτίας, όπως αυτά καταχωρίστηκαν στα ΤΝ. (Παράρτημα σ. 281). Σήμερα με το βιβλίο αυτό δίνεται ανάλογη απάντηση για τη σερραϊκή διάλεκτο.

β) Το 2019 σε δικαστήριο των Σερρών μία μάρτυρας, καθηγήτρια πανεπιστημίου, αναφέρθηκε στη γλώσσα της Νιγρίτας και των Σερρών διαστρεβλώνοντας κατάφορα την αλήθεια. Υποστήριξε ότι στη Νιγρίτα όλοι μιλούν σλαβικά και ότι στα Σέρρας οι Σερραίοι μιλούν ελληνικά σε ανοιχτούς χώρους γιατί φοβούνται. Πού πήγε και με ποιους μίλησε η κ. καθηγήτρια κι έβγαλε τέτοιο συμπέρασμα, όταν είναι γνωστό, ότι στα πάνω από 8300 λήμματα του βιβλίου ΤΝ υπάρχουν μόνο 52 σλαβικές λέξεις, κι όταν στα 328 τοπωνύμια της Νιγρίτας και της Τερπνής που καταγράφηκαν, αναφέρονται 5 σλαβικά[2]; Τι πιστεύει η κ. καθηγήτρια; Ότι οι Νιγριτινοί είναι Σλάβοι και οι Σερραίοι δεν είναι Έλληνες; Αυτό δεν είναι απλώς παραχάραξη της ιστορίας μας. Είναι κάτι χειρότερο. Αντιγράφοντας τον Φαλμεράυερ αμφισβητεί την εθνική υπόσταση των Νιγριτινών και των Σερραίων, οι οποίοι μιλούν ελληνικά αδιαλείπτως από την εποχή του Ομήρου, όπως μαρτυρούν τα δημοσιευμένα γλωσσικά ευρήματα από την καθημερινή ζωή τους. Και δεν βρέθηκε κάποιος να της πει, αφού η ίδια δεν το σκέφθηκε, ότι όταν μιλούν για τέτοια ζητήματα πρώτα εξετάζουν και μετά ομιλούν;

Τότε, 23.4.2019, δόθηκε από την πλευρά του συγγραφέα απάντηση για τη γλώσσα της Νιγρίτας με άρθρο που έχει τίτλο «Η γλώσσα της Νιγρίτας», το οποίο δημοσιεύθηκε στα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, καθώς και στο διαδίκτυο, (Παράρτημα σ. 285). Ανάλογη απάντηση δημοσιεύθηκε, και από τον πρώην Δήμαρχο Σερρών Ζήση Μητλιάγκα, για τη γλώσσα στα Σέρρας. Τώρα, που αποδεικνύεται ότι η διάλεκτος της πόλης των Σερρών κι αυτή της Βισαλτίας είναι ίδιες, η πιο πάνω απάντηση για τη γλώσσα της Νιγρίτας, μαζί με αυτήν την εργασία καλύπτει και τη γλώσσα στα Σέρρας. Με άλλα λόγια θα μπορούσε να αλλάξει ο τίτλος του άρθρου για τη γλώσσα της Νιγρίτας και να γίνει «Η γλώσσα της Νιγρίτας και των Σερρών». Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε, ότι «Η γλώσσα στα Σέρρας» καλύπτει και την ευρύτερη περιοχή των Σερρών, με βάση τα λίγα μεν αλλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, π.χ. Θα-νάησς, θα κρυ-γιώ(ει)σς, φου-νάειζς, (καταλή̵ξεις. σης/-σεις, ζεις/-ζης), πι-δούδ(ι), νυ-φού-δα, (υποκοριστικές κατ.), πλυ-θούς, νιφτούς, (προστακτική παθ. αορίστου)· και να προσθέσουμε την περιοχή της Σιντικής, όπου δίδαξε ο Νιγριτινός Δάσκαλος Δ. Δαμάνης (Δ.Δ.) πριν την απελευθέρωση. …

[1] Από τον πρόλογο στα ΤΑ ΤΕΡΠΝΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΙΓΡΙΤΙΝΑ της α΄ έκδοσης του Δρ. Κ. Σιαμάκη. Δες και: http://nikospaschaloudis.gr/e-lexiko-b/009.pdf, σ. 10.

«Το αίμα δεν φαίνεται, δεν ελέγχεται, διασκορπίζεται με τις επιγαμίες, και είναι πολλές φορές κοινό σε πολλούς ανθρώπους των πιο διαφορετικών εθνοτήτων. Το ίδιο συμβαίνει και με την εμφανή φυσιογνωμία και με άλλα βιολογικά χαρακτηριστικά. Το θρήσκευμα αλλάζει. Το εθνικό φρόνημα αλλάζει πολύ εύκολα και συχνά. Ο γεωγραφικός χώρος αυξομοιώνεται ή μπορεί ν’ αλλάξει τελείως, όπως συνέβη με τους Μικρασιάτες. Τη συνέχεια ενός λαού και την πραγματική του ταυτότητα τη δηλώνει κυρίως η γλώσσα του. Προκειμένου δε για την ελληνική γλώσσα με την πανάρχαιη καταγραφή (από τον 15ο π.Χ. αιώνα στις αχαιικές [< Αχαιοί] πινακίδες της Κνωσού και της Πύλου), προκειμένου ακριβέστερα για τα τοπικά της ιδιώματα, εκτός από το πάγκοινο και πανελλήνιο στοιχείο της, που κυμαίνεται γύρω στο 90% του λεξικού θησαυρού της, την αδιάκοπη και διαχρονική της συνέχεια κατ’ εξοχήν την δηλώνουν οι ιδιαίτερες κατά τόπους αρχαίες επιβιώσεις λέξεων και φωνητικών στοιχείων μέσα στα ιδιώματα αυτά».

[2] Δες ΤΝ, http://nikospaschaloudis.gr/e-biblia.htm, ΕΙΣΑΓΩΓΗ παράγραφος 3.2.10.